Sokoły - tym razem nie o wspinie a o powrotach...

Tym razem nie będzie o wspinie sensu stricto, choć spędzamy cudowny weekend w Sokołach wspinając się każdy podłóg swoich możliwości, na to co mu się rzewnie podoba lub w sposób na jaki ma akurat ochotę.

Tym razem będzie o powtarzalności pewnych procesów, zataczaniu pętli przez czas i przemijaniu.

Dziwny ciężki temat... ale może po części związany z dzisiejszą już prawie jesienną aurą za oknem, może z rozmową, a właściwie wymianą kilku wiadomości, z prawie nieznajomą mi osobą, ba poznaną podczas jednego z tatrzańskich wspinów. 

Słońce świeci dość mocno, choć jest już późne popołudnie, dzień był chłodny, przez niebo przewalały się chmury. Faceci mimo późnej pory, dotkliwego chłodu, cienia i zimnych skał nadal coś tam patentują, a ja postanawiam wykorzystać ten czas na oderwanie się od skały, zrzucenie szpeju i przejście na Sokolik.

Jest cisza, jak okiem sięgnąć nie ma żywej duszy... Jest słońce oświetlające twarz, są cudowne widoki, drzewa w dole, w sumie złowrogie skały gdy nikt na nie się nie wspina i nie sprawia wrażenia oswajania ich.

Nie lubiłam wracać w te same miejsca. Zawsze kojarzyło mi się to z brakiem pomysłów na odkrywanie nowych horyzontów, stetryczeniem, wygodnictwem, brakiem polotu - nasuwa się pierwsza myśl, gdy staję pod Sokolikiem i zadzieram głowę by dojrzeć taras widokowy na jego szczycie. Zaraz nadchodzi druga - co się takiego wydarzyło i kiedy w moim życiu, że nagle mi to nie przeszkadza?

A może właśnie chodzi o to odczucie, że...

siadam na ławce, zamykam oczy i czuję, że czas zatoczył pętlę. Że pewne miejsca są niezmienne pomimo tego, że przez życie przewalają się burze, że pojawiają się i znikają z niego pewne osoby. Że dziś możemy być a jutro już nas nie będzie. Że spoglądam znów z tego samego tarasu, na którym lata temu pokładaliśmy się w śpiworach na nocleg pod gołym niebem, gdzie obserwowaliśmy jak wspinają się znajomi, wypatrywaliśmy Śnieżki, rozmawialiśmy. Te wszystkie wspomnienia napełniają mnie spokojem i mnóstwem pozytywnych wrażeń. 

I chyba o to chodzi we wracaniu w te same miejsca...

Rafał z Tomkiem po wspinie 2005 rok na Małym Sokoliku

Moje pierwsze kroki w granicie...2005 rok

I powolne zdobywanie zaufania - na drugiego w jakimś zacięciu - 2006 rok

i na szczycie - jaki jest każdy widzi

Znów 2006 rok tylko już jesiennie - i z większą pewnością

I znów na szczycie.

Na Sokoliku z kurczakiem, który zrewolucjonizował moje życie - 2010 rok.