Babia Góra wiosenną zimą

Historia zdobywania Babiej Góry zimą rozpoczęła się w 2002 roku. W kilka osób z liceum oraz z KW Katowice w śniegu po pas wybraliśmy się na najwyższy szczyt Beskidów. Później kilkukrotnie wracaliśmy tam z większym lub mniejszym skutkiem. Były godziny dupówy (czyli kiepskiej pogody), którą trzeba było przesiedzieć w małym, ciemnym, niskim pokoiku starego schroniska, było wyskakiwanie z nudów z drugiego piętra w zaspy śnieżne, była nauka węzłów, był stały gwóźdź programu - czyli drytooling na szopę gdzieś po drodze i inne równie mądre umilacze czasu. Tyle wspomnień... Obecnie na Markowych Szczawinach stoi od 2009 wypasione schronisko - właściwie hotel (jakież było moje zdziwienie gdy dotarłam tam na tourach i zwątpiłam czy aby jestem w tym miejscu, w którym mam być czy coś przeoczyłam). Ale cóż... świat idzie do przodu, więc nie ma czasu na sentymenty i wspominki starego, drewnianego schroniska.

Na Babią wybieram się zatem, hmm...szósty raz, z czego piąty znów zimą. Powód - szczyt życzył sobie zdobyć mój tata. Hmmm widzę pewną analogię do Rysów. Aby wycieczka była przyjemna, jak najmniej forsowna postanawiamy wyruszyć z Przełęczy Krowiarki. Stąd szlak pnie się powoli po ułożonej na kształt schodków ścieżce najpierw na Sokolicę, by później nieco się wypłaszczyć i przez Kępę, Gówniak dotrzeć do najwyższego szczytu - Diablak. Śniegu jak na lekarstwo nie znaczy to jednak, że czujemy się w pełni komfortowo. Z każdym krokiem po opuszczeniu granicy lasu wiatr mam wrażenie chce nas zepchnąć z grani. Na szczycie wieje już tak mocno, że poraz kolejny trzeba zapierać się kijkami i napierać na wiatr by nie odlecieć. Poliko z lewej strony niemal odmrożone, wiatr niesie ze sobą mgłę w skutek czego gdyby nie dobre ubrania zaraz przemoknięci bylibyśmy do suchej nitki. Mimo prawdziwego piekła, które rozgrywa się na górze, a o którym pojęcia nie mają przypadkowe wycieczki wybierające się tam z dzieciakami, czy też w dzinsikach i lekkich butach, na dole panuje elegancka pogoda. Może nie ma słońca, widoczność nie powala, ale jest ciepło i bezwietrznie!

W schronisku rest, by później już lajtowo wrócić niebieskim szlakiem biegnącym Górnym Płajem (czyli starą drogą myśliwską), który od razu wydaje mi się idealny na biegówki. Prowadzona trasa niemalże po jednej poziomicy stwarza idealne warunki do fajnego treningu, który można przedłużyć trawersując cały masyw Babiej aż za Cyl. 

Jako, że widoków nie było, zdjęć nie mamy ponieważ odmówiły wszelkie nośniki do posta załączam opis szczytów panoramy z Babiej - równie przydatny uważam :)