fuera!

Idę, przedzieram się w ściemności przez las, w błocie, ze mną grupka znajomych i myślę, myślę, intensywnie myślę i dochodzę do wniosku, ze ostatni raz topiłam Marzannę równo 20 lat temu! O zgrozo! I co nam przyszło na stare lata?! Aby dopomóc zimie w poniedziałkowy, chłodny wieczór wybieramy się ze znajomymi na groble nad Czarną Przemszą (No tak, Czarny Śląsk, to nawet rzeki są czarne...). Marzanna lekko podduszona spoczywa w czarnym worze. Wygląda trochę jak Gnijąca Panna Młoda, ma piękną suknię, a za cały design jest odpowiedzialna Lenka :) Zgromadzenie na grobli, szum wody, doniosła przemowa, podpalenie i nasza gnijąca ląduje w wodzie i z nurtem płynie hen przez siebie jeszcze długo tląc się. Ot taki mały rytuał. Z niecierpliwością czekamy już na Noc Świętojańską i puszczanie wianków na wodzie.